مفتقداكى

أيام كتييييييرعدت

و حاجات كتييييييير حصلت

و هو هو نفسه روتين الحياة

البيت هو البيت

الشارع هو الشارع

كنت عايزة اقولها كام مرة عديت

بصيت على البلكونة يمكن حد يكون واقف

اشاورله

ولكن النهاردة مش زى كل مرة

هى اللى شافتنى

هى اللى جت

شفتها

ماعرفش ليه بكيت ف حضنها

كانت واحشانى

و كأن كل السنين اللى عدت

كانت ولا حاجة

مشيت معاها

و رغينا

قعدنا بدل الساعة تلاتة

كان نفسى احكى اكتر

كان نفسى اقولها على كل اللى مضايقنى

زى ما كنت باعمل زمان

كان نفسى احكيلها بالتفصيل

على كل يوم عدى و احنا متخاصمين

كنت عايزة اقولها برضه انى كنت بحلم بيها

كنت بحب دايما اسأل عليها واعرف اخبارها

بس غرورى منعنى

كنت عايزة اقولها وحشتينى

بس ماقلتهاش

كنت عايزة احكيلها كام حد حاول يصالحنا

و قلت لا

و كام حد زعل لفراقنا

ماعرفش ليه اتكلمت

و ماعرفش ليه وافقت امشى معاها

كنت محتاجلها

يمكن النهاردة بالذات

و يمكن كنت محتاجالها هى بالذات

معرفش

بس مبسوطة انى شفتها

و يارب اشوفها تانى

و اكون اتعلمت

بس نسيت اقولها انى اتغيرت

الأيام موتت حاجات فيا كتير

حاجات دلوقتى بحاول احييها من جديد

"واحشانى يا صاحبة روحى"